هیپنوتیزم جمعی، توتالیتاریسم در مقابل دیکتاتوری و غیره. : چشم انداز ماتیاس دسمت

رسانه ها نقش عمده ای در تشکیلات توده ای و تفکر توتالیتر دارند. درسته.
اما البته بیشتر از رسانه ها وجود دارد. قبل از شکل‌گیری توده‌ها و تفکر توتالیتر در یک جامعه، باید چندین شرایط بسیار خاص داشت و این شرایط به اندازه نقش رسانه مهم است.
اما، بدون رسانه، نمی‌توانید آموزش‌های انبوه یا آموزش جمعی را در سطحی ایجاد کنید که اکنون در حال تجربه آن هستیم و در سطحی که درست قبل از جنگ جهانی دوم و در آلمان نازی و در طول جنگ جهانی اول تجربه کرده‌ایم. بخشی از قرن بیستم در اتحاد جماهیر شوروی.
شما به رسانه های جمعی نیاز دارید تا بتوانید یک پدیده جمعی در این سطح ایجاد کنید، درست است.

در آغاز بحران، من اعداد و آمارها را مطالعه کردم و متوجه شدم که این اعداد اغلب آشکارا اشتباه بودند، در حالی که مردم همچنان به آنها اعتقاد داشتند و به روایت جریان اصلی اعتقاد داشتند.
به همین دلیل است که مطالعه [پدیده] را از دیدگاه روانشناسی توده شروع کردم زیرا می دانستم که آموزش انبوه تأثیر بسیار زیادی بر افراد باهوش و عملکرد شناختی دارد و فکر می کردم این تنها چیزی است که می تواند توضیح دهد. این واقعیت که افراد بسیار باهوش شروع به باور به روایات و اعدادی کردند که در بسیاری از سطوح کاملاً پوچ بودند.

اگر می‌خواهید یک پدیده انبوه را در مقیاس بزرگ ایجاد کنید، 4 عنصر وجود دارد که باید در جای خود قرار دهید. اولین چیز این است که شما باید افراد زیادی از نظر اجتماعی منزوی داشته باشید، افرادی که کمبود ارتباطات اجتماعی را تجربه می کنند.
نکته دوم این است که شما به افراد زیادی نیاز دارید که نتوانند معنای زندگی خود را پیدا کنند. و شرط سوم و چهارم این است که باید اضطراب «آزاد شناور» و نارضایتی روانی «آزاد شناور» وجود داشته باشد، به این معنا که برای اضطراب و نارضایتی، به بازنمایی خاصی وابسته نیستند. . بنابراین باید در ذهن مردم وجود داشته باشد بدون اینکه آنها بتوانند این احساسات را به چیز مشخصی مرتبط کنند.
اگر این 4 عنصر را دارید، یعنی فقدان روابط اجتماعی، فقدان معنا در زندگی، اضطراب "آزاد شناور" و نارضایتی روانی "آزاد شناور"، شرکت در معرض خطر بالایی قرار دارد. با توجه به تولد یک پدیده توده ای.
و این 4 شرایط کمی قبل از بحران کرونا وجود داشت. مثل یک اپیدمی فرسودگی بود. بین 40 تا 70 درصد افرادی بودند که کارشان را بی‌معنی می‌دانستند، همانطور که در کتاب «شغل‌های مزخرف» این استاد دانشگاه هاروارد که همیشه نامش را فراموش می‌کنم توصیف شده است.
فکر کنم پارسال فوت کرد و همچنین، وقتی به استفاده از داروها نگاه می کنیم، بسیار زیاد بود و نشان می دهد که چقدر نارضایتی در جامعه ما وجود داشته است.
به عنوان مثال، در بلژیک، بلژیکی‌ها که حدود 11 میلیون نفر را تشکیل می‌دهند، سالانه تا 300 میلیون دوز داروی ضد افسردگی مصرف می‌کنند. بسیار زیاد است. و بنابراین می بینیم که این 4 شرط واقعا وجود داشته است.
فقدان معنا، فقدان ارتباطات اجتماعی، اضطراب «آزاد شناور» و نارضایتی «آزاد شناور».
باید بدانید که اضطراب شناور آزاد دردناک ترین پدیده روانی است که یک فرد می تواند تجربه کند. بسیار دردناک است، منجر به حملات پانیک و تجربیات روانی بسیار دردناک می شود.
و بنابراین، آنچه مردم در این مورد می خواهند این است که آن اضطراب را به چیزی مرتبط کنند. آنها به دنبال توضیحی برای اضطراب خود هستند. اگر این اضطراب «آزاد شناور» به شدت در جمعیت وجود داشته باشد و اگر رسانه‌ها روایتی ارائه دهند که به موضوعی از اضطراب اشاره می‌کند و در عین حال، راهبردی ارائه می‌دهد که امکان مدیریت این موضوع اضطراب را فراهم می‌کند، آن‌گاه همه اضطراب به آن شی متصل می شود و افراد موافقت می کنند که استراتژی مقابله با آن شی را بدون توجه به هزینه [پیامدها] دنبال کنند. این همان چیزی است که در شروع تمرین انبوه اتفاق می افتد.

سپس در مرحله دوم، مردم نبردی دسته جمعی و قهرمانانه را با این موضوع اضطراب آغاز می کنند. به این ترتیب نوع جدیدی از پیوند اجتماعی و معنای جدیدی از زندگی پدیدار می شود.
ناگهان زندگی به سمت این نبرد با موضوع اضطراب سوق داده می شود و در نتیجه ارتباط جدیدی با افراد دیگر برقرار می شود. و تغییر ناگهانی از حالت منفی، فقدان شدید ارتباط اجتماعی، به برعکس، به یک ارتباط اجتماعی عظیم که در میان جمعیت تجربه می‌شود، آن تغییر ناگهانی منجر به نوعی مسمومیت ذهنی می‌شود. و این همان چیزی است که باعث آموزش انبوه می‌شود. یا آموزش جمعی دقیقا معادل هیپنوتیزم است.
بنابراین، همه افرادی که این پدیده تشکیل توده را مطالعه کرده اند، مانند گوستاو لبون، مک داگال، کانتی، متوجه شدند که تشکیل جرم شبیه هیپنوتیزم نیست، بلکه معادل دقیق آن است. آموزش دسته جمعی نوعی هیپنوتیزم است.
بنابراین آنچه در این مرحله زمانی که مردم این مسمومیت ذهنی را تجربه می‌کنند، اتفاق می‌افتد این است که اگر روایت، حتی آشکارا نادرست باشد، مهم نیست. مهم این است که منجر به این مسمومیت روحی شود.
و به همین دلیل است که علیرغم اینکه ممکن است با اندیشیدن مختصر به پوچ بودن آن پی ببرند، همچنان به دنبال آن هستند. این مکانیسم مرکزی تشکیل جرم است و این همان چیزی است که مقابله با آن را بسیار دشوار می کند.
زیرا برای مردم مهم نیست که روایت اشتباه است. و آنچه ما دائماً در تلاش هستیم انجام دهیم این است که نشان دهیم روایت پوچ است، اما برای مردم این چیزی نیست که اهمیت دارد. آنچه مهم است این است که آنها نمی خواهند به آن حالت دردناک قبلی اضطراب "آزاد شناور" برگردند.
آنچه ما باید بدانیم، اگر می‌خواهیم تغییردهنده بازی باشیم، این است که اولین کاری که باید انجام دهیم این است که این اضطراب دردناک را بشناسیم، در مورد آنچه که ما را به این وضعیت بی‌معنای زندگی، فقدان سوق داده است فکر کنیم. از پیوند اجتماعی، اضطراب شناور آزاد، نارضایتی گسترده آزادانه، و تلاش برای گفتن به مردم که برای ایجاد پیوندهای اجتماعی جدید بین خود به بحران کرونا نیاز نداریم. ما باید راه‌های دیگری را پیدا کنیم که به ما امکان دهد با تمام این مشکلات روانی که قبل از بحران کرونا وجود داشت کنار بیاییم و سعی کنیم راه‌حل‌های دیگری پیدا کنیم.
ما برای حل مشکل به این نوع پدیده عظیم نیاز نداریم. تمرین انبوه در واقع یک راه حل علامتی برای یک مشکل روانی واقعی است.
و به نظر من، این بحران بیش از هر چیز یک بحران بزرگ اجتماعی و روانی است، خیلی بیشتر از آن که فرض کنیم یک بحران بیولوژیکی باشد.
و بنابراین، از این حالت مسمومیت ذهنی، می توانید تمام پدیده های دیگر مربوط به تمامیت خواهی را توضیح دهید. مسمومیت ذهنی منجر به باریک شدن میدان توجه می شود، باعث می شود مردم فقط آنچه را که روایت نشان می دهد ببینند.
برای مثال، مردم قربانیان ویروس کرونا را می‌بینند، اما به نظر نمی‌رسد در سطح همبستگی، آسیب‌های جانبی قرنطینه‌ها و قربانیان این قرنطینه‌ها را ببینند. آنها همچنین از نظر عاطفی در همدردی با قربانیان قرنطینه ناتوان هستند.
از روی خودخواهی نیست، یکی از آثار این پدیده روانی است. و در واقع، آموزش انبوه به هیچ وجه منجر به خودخواهی نمی شود، بلکه برعکس.
تمرین انبوه توجه را بر روی یک نقطه متمرکز می کند، به طوری که شما می توانید همه چیز را از افراد بگیرید، رفاه جسمی، مادی و روانی آنها، آنها حتی متوجه آن نخواهند شد. و این یکی از پیامدهای عمده آموزش انبوه است.
و دقیقاً مانند هیپنوتیزم کلاسیک است. هنگامی که توجه شخصی در حین هیپنوتیزم بر روی نقطه خاصی متمرکز می شود، می توانید بدون اینکه شخص متوجه شود پوست او را جدا کنید.
زمانی که از هیپنوتیزم به عنوان نوعی بیهوشی در حین جراحی استفاده می شود، این اتفاق می افتد. یک روش ساده هیپنوتیزم برای بی حس کردن افراد از درد کافی است.
شما می توانید به راحتی پوست من را از روی آنها جدا کنید، حتی در شرایط خاصی که جراح بدون اینکه بیمار متوجه شود، عمل قلب باز انجام دهد.
این نشان می‌دهد که تمرکز توجه، چه در تمرینات انبوه و چه در هیپنوتیزم، آنقدر قوی است که افراد به هیچ آسیبی که در نتیجه متحمل می‌شوند، کاملاً واکنش نشان نمی‌دهند.
یکی دیگر از پیامدهای معمول دولت های توتالیتر این است که مردم به شدت نسبت به هر صدای ناسازگاری ناسازگار می شوند. اگر کسی داستان دیگری بگوید یا کسی بگوید که داستان رسمی اشتباه است، آن شخص تهدید می کند که مردم را بیدار می کند و آنها عصبانی می شوند زیرا با اضطراب و دلخوری روبرو می شوند. حروف اول روانی و بنابراین تمام پرخاشگری خود را به سمت این ناهماهنگ ها سوق می دهند. صداها
و در عین حال، آنها به شدت با رهبران خود مدارا می کنند، افرادی که صدای روایت جریان اصلی را نمایندگی می کنند. آنها [رهبران] می‌توانند تقلب کنند، دروغ بگویند، دستکاری کنند، و هر کاری که می‌خواهند انجام دهند. همچنین بخشی از مکانیسم های تشکیل جرم است.

اگر قرار باشد برخی از همکاران من عمداً در ایجاد این پدیده جمعی دخالت داشته باشند، فکر نمی‌کنم در دانشکده من اینطور باشد.
من می دانم که در انگلستان برخی از روانشناسان ذکر کرده اند که آنها توسط دولت استخدام شده اند تا در طول بحران کروناویروس ایجاد ترس و اضطراب کنند، اما من از تکنیک های مشابه در اینجا در بلژیک اطلاعی ندارم.

تامین مالی توسط شخصی توانایی شما را برای تفکر مستقل کاهش می دهد. من فکر می کنم همیشه این اتفاق می افتد. و به همین دلیل است که دانشمندان باید همیشه در نشریات خود به تضاد منافع خود اشاره کنند که بودجه از کجا تأمین می شود، زیرا همه می دانند که این موضوع بر نتایج تأثیر دارد.
نباید باشد، اما تاثیر دارد و به نظرم این تاثیر تا حدودی ناخودآگاه خودش را نشان می دهد. گاهی حتی آگاهانه امکان پذیر است. اما این تاثیر دارد و در واقع ما آن را از سال 2005 می شناسیم.
در حال حاضر علم واقعاً در بحران است و یکی از دلایل آن این است که تقریباً تمام تحقیقات توسط افرادی تأمین می شود که واقعاً نباید در تأمین مالی آن مشارکت داشته باشند.
این بخشی از بحران است، واضح است، اما اینکه همه دانشمندان به نتایج اشتباه می‌رسند یا عمدا داده‌های خود را دستکاری می‌کنند، چیز دیگری است. برخی انجام می دهند، این نیز چیزی است که ما از آن مطمئن هستیم.

نمی‌دانم با مطالعه‌ای که در سال 2007 منتشر شد، فکر می‌کنم توسط John Ioannidis به نام «چرا اکثر یافته‌های پژوهشی منتشر شده نادرست هستند» [2005]، آشنا هستید یا خیر. من تز خود را در مورد این مشکل در روانشناسی انجام دادم و می دانم که درست است.

اگر بیشتر مطالعات منتشر شده را عمیقاً تحلیل کنید، متوجه خواهید شد که نتیجه گیری اشتباه است. خواه به دلیل اشتباهات، سهل انگاری در روش شناسی، شیوه های تحقیق مشکوک و یا حتی تقلب باشد.
بنابراین ما در دنیای آکادمیک مشکلات بزرگی داریم و فکر می‌کنم مشکلاتی که اکنون با بحران کرونا شاهد ظهور آن‌ها هستیم، کم و بیش مشابه مشکلاتی است که برای مدت طولانی وجود داشته و تا به حال از حل آن خودداری کرده‌ایم. اینجا. ما اکنون قربانی غفلت خود هستیم.

من فکر می کنم بهترین چشم انداز این است که به افرادی که رژیم های توتالیتر را در اتحاد جماهیر شوروی و آلمان نازی راه اندازی کردند، نگاه کنیم. و یک چیز مسلم این است که آنها مجرمان معمولی نیستند.
زیرا اکثر این افراد می دانند که چگونه باید طبق قوانین اجتماعی رفتار کنند. جنایتکاران کلاسیک قوانین اجتماعی را زیر پا می گذارند در حالی که افرادی که در دولت های توتالیتر مرتکب جنایات می شوند به طور کلی برعکس مشخص می شوند.
آنها قوانین را به طور کامل دنبال خواهند کرد، حتی اگر آن قوانین به شدت جنایتکارانه باشند. بنابراین این یک تفاوت عمده است.

نکته دیگری که در این زمینه جالب است این است که افرادی مانند گوستاو لبون و هانا آرنت ادعا کرده اند که در حالی که از یک سو فقط یک تفاوت بین تشکیل توده و توتالیتاریسم وجود دارد، زیرا این دو عملاً یکسان هستند و هیپنوتیزم کلاسیک از سوی دیگر. دست، این است که در حالی که در هیپنوتیزم کلاسیک فردی که هیپنوتیزم می کند بیدار است، بنابراین میدان توجه او محدود نمی شود، در شکل گیری توده ای و توتالیتاریسم میدان توجه رهبران توده ها است، رهبران توتالیتاریسم، معمولاً حتی از توجه محدودتر است. جمعیت.

این بدان معناست که رهبران توتالیتاریسم و ​​رهبران توده‌ها به شدت به این ایدئولوژی اعتقاد دارند که در تلاش برای سازماندهی جامعه هستند. بنابراین آنها متقاعد شده اند، برای مثال، به فراانسانی، ماتریالیسم مکانیکی، و غیره.
آنها به ایدئولوژی متقاعد شده اند، آنها متقاعد شده اند که این ایدئولوژی یک بهشت ​​مصنوعی برای مردم ایجاد می کند، زیرا این چیزی است که در همه انواع توتالیتاریسم مشترک است. توتالیتاریسم اولین بار در آغاز قرن بیستم روشن شد، این ایدئولوژی قبلا وجود نداشت.
قبل از قرن بیستم، ما دیکتاتوری کلاسیک داشتیم. از قرن بیستم ما رژیم های توتالیتر داریم که چیزی کاملاً متفاوت است، نمی توان آنها را [با دیکتاتوری های کلاسیک] مقایسه کرد.
رهبران توده‌ها و رهبران توتالیتاریسم، همانطور که گوتاو لبون و هانا آرنت می‌گویند، همیشه از نظر ایدئولوژی متقاعد هستند. و می خواهند از آن برای ایجاد یک بهشت ​​مصنوعی استفاده کنند. ما آن را در اتحاد جماهیر شوروی، در آلمان نازی دیدیم، و من فکر می‌کنم که پس از آن، ایدئولوژی‌های نازی‌ها و اتحاد جماهیر شوروی به طور کلی جای خود را به فراانسانی‌گرایی دادند.

من موافق نیستم که یک دولت توتالیتر قوانینی را وضع کند. آنها در واقع قوانینی را تحمیل می کنند، قوانینی که هر 5 دقیقه یکبار تغییر می کنند. این چیزی است که هانا آرنت قبلاً به آن اشاره کرده است، چه در اتحاد جماهیر شوروی و چه در آلمان نازی، دیگر هیچ قانونی وجود نداشت.

معمولاً فقط حدود 30 درصد از مردم واقعاً درگیر پدیده انبوه، یعنی هیپنوتیزم هستند. اما حدود 35 تا 40 درصد از افراد دیگر نیز وجود دارند که نمی خواهند در فضای عمومی صداهای ناهماهنگی داشته باشند زیرا از عواقب آن می ترسند.
بنابراین به طور کلی حدود 70 درصد افراد ساکت هستند. 30 درصد به این دلیل که به روایت اصلی متقاعد شده اند و 40 درصد به این دلیل که از صحبت کردن می ترسند. و بین 20 تا 30 درصد هم هستند که به روایت اعتقادی ندارند و در موقعیت های خاص آن را با صدای بلند و واضح بیان می کنند.

آزمایش بسیار جالبی وجود دارد که توسط Solomon Asch [آزمایش انطباق] انجام شده است، شاید شما آن را بدانید، در مورد تأثیر تمرین انبوه و فشار گروه.
در مورد این سوال که چرا برخی از افراد در برابر تشکیل توده مصون هستند، این سوال بسیار خوبی است زیرا آنچه مسلم است این است که گروهی که مصون هستند همیشه بسیار متنوع هستند.
آنها از همه جهت گیری های سیاسی، از همه طبقات اجتماعی می آیند، واقعاً تعجب آور است که اینقدر متنوع است. این چیزی است که قبلاً در پرونده دریفوس در پایان قرن نوزدهم در فرانسه توضیح داده شده است.
افرادی که می خواستند پرونده دریفوس بررسی شود و در هیستری دسته جمعی علیه دریفوس قرار نگرفتند، از زمینه های مختلفی بودند که همه متوجه شدند. آنها از همه جهت گیری های سیاسی و غیره آمده بودند.

و بنابراین، چه چیزی این افراد را به هم متصل می کند؟ چه چیزی باعث مصونیت فردی می شود؟ فکر می‌کنم برای پاسخ به این سؤال، لازم است که عمیقاً به روان‌شناسی افراد بروید و از خود بپرسید که افراد از چه راه‌هایی برای ایجاد ثبات روانی تلاش می‌کنند.
برخی از افراد با توافق با گروه این کار را به صورت سیستماتیک انجام می دهند. و افراد دیگر این کار را با نزدیک شدن به آنچه که فکر می کنند معقول است انجام می دهند و از بیان نظرات خود نمی ترسند. و در هر دو مورد، نوع خاصی از ثبات روانی و نوع خاصی از قدرت روانی را فراهم می کند.
اما توضیح این موضوع در چند دقیقه بسیار دشوار است.
من فکر می کنم این تمایل وجود دارد که مستقل فکر کنیم، با سر خود فکر کنیم. من فکر می‌کنم این برای افرادی است که کم و بیش از تشکیل توده مصون هستند. گرایش دیگر به کمک به مردم بستگی به این دارد که افرادی که به آموزش انبوه حساس هستند احساس می کنند تمام تلاش خود را برای کمک به دیگران انجام می دهند. و دقیقاً همین است، همه چیز به معنای شهروندی انجام می شود، آنها این کار را برای جامعه، برای جامعه انجام می دهند. آنها به آن متقاعد شده اند و این همان چیزی بود که هیتلر گفت.
او انتظار داشت که هر آلمانی بدون تردید جان خود را فدای آلمانی ها کند. این همان چیزی بود که استالین گفت. من موافقم که افرادی که از آموزش انبوه غافل هستند می خواهند بفهمند که به چه چیزی اعتقاد دارند و این تمایل به استدلال را دارند.
اما فکر نمی‌کنم این برای توضیح اینکه چرا کسی به آموزش انبوه حساس نیست کافی نیست. به نظر من باید به مفهوم حقیقت اشاره کرد.
فکر می‌کنم می‌توانیم به راه‌حل‌های کوتاه‌مدت فکر کنیم، کارهایی که اکنون می‌توانیم انجام دهیم، اما، راستش را بخواهیم، ​​فکر نمی‌کنم تا چند روز دیگر توده‌ها را بیدار کنیم.
اما، همانطور که قبلاً گفتم، می‌توانیم به صحبت ادامه دهیم و از این طریق مطمئن شویم که پدیده توده‌ای خیلی عمیق نمی‌شود و مردم کمی بیدار می‌مانند و کمی برای تجربیات اصلاحی باز می‌مانند.
من مطمئن هستم که امکان پذیر است و همچنین مطمئن هستم که ادامه صحبت با ملاحظه و آگاهانه همانطور که در حال حاضر انجام می دهیم بسیار مهم است.
در عین حال، آنچه می تواند بسیار مؤثر اما دشوار باشد، استفاده از طنز است. زیرا آموزش انبوه، مانند سایر انواع هیپنوتیزم، همیشه مبتنی بر واگذاری اختیار است.
هر چه یک شخص به کسی اقتدار بیشتری قائل شود، احتمال هیپنوتیزم شدن توسط آن شخص بیشتر می شود. و لذا شوخ طبعی بودن در حد معتدل، مؤدبانه و باصفا، زیرا در غیر این صورت موجب پرخاشگری توده ها می شود، به عنوان پادزهری برای تشکیل توده و هیپنوتیزم بسیار مؤثر است.
اما حتی اگر می‌توانستیم توده‌ها را الان بیدار کنیم، چند سال دیگر دوباره طعمه روایت دیگری می‌شوند و اگر نتوانیم مشکل واقعی این بحران را حل کنیم که چگونه به چه جامعه‌ای رسیده‌ایم. در حالتی که بخش بزرگی از مردم احساس اضطراب و افسردگی می کنند، زندگی را بی معنا می دانند، از نظر اجتماعی احساس انزوا می کنند و غیره. این مشکل واقعی است و اگر نتوانیم منشأ این مشکل را پیدا کنیم، توده‌ها همیشه به احتمال زیاد توسط هر رهبر در یک تشکیلات توده‌ای اغوا می‌شوند.

بنابراین من فکر می‌کنم سوال واقعی در این بحران این است که چه چیزی باعث می‌شود ما، در دیدگاه ما از انسان و جهان، در نحوه نگرش به زندگی، کمبود معنا را تجربه کنیم.
و به نظر من این نگاه مادی و مکانیستی ما به انسان و جهان است که ما را به سمت تخریب ریشه ای ساختارهای اجتماعی واقعی و پیوندهای اجتماعی و احساس معنادار بودن زندگی سوق می دهد.
اگر بر این باورید که انسان ها ماشین های بیولوژیکی هستند، بنا به تعریف این امر به معنای بی معنی بودن زندگی است. معنای زندگی برای یک انسان که به یک چرخ دنده مکانیکی در یک ماشین بزرگتر که توسط کیهان نشان داده می شود کاهش می یابد، چه خواهد بود؟
اگر انسان و کائنات را اینگونه درک می کنید، می ترسم به طور سیستماتیک به این نتیجه برسید که زندگی بی معنی است و نیازی به سرمایه گذاری انرژی در روابط ندارید. روابط اجتماعی معنادار، که نیازی به دنبال کردن آنها نیست. اصول اخلاقی واقعی، و با انجام این کار، انرژی روانی و توانایی شما برای برقراری ارتباط را از بین می برد. و در نهایت در این اضطراب "آزاد شناور" و غیره قرار می گیرید.

من فکر می‌کنم اکثر افرادی که روایت جریان اصلی را نمی‌پذیرند، برای مثال با دیدگاه مکانیکی سیستم ایمنی مخالفند، با دیدگاه مکانیکی به زندگی مخالفند.
فکر می‌کنم این نیز یکی از ویژگی‌های مهم چیزی است که شاید به نوعی بین این دو گروه تمایز قائل شود. البته نه به طور کامل، اما تا حدی فکر می کنم.
و من فکر می‌کنم دانستن این موضوع به همان اندازه مهم است که بدانیم خود علم، دانشمندان بنیادی، دانشمندان بزرگ قرن بیستم مانند نیلز بور، هایزنبرگ، شروندینگر، و همچنین ریاضیدانان بزرگی مانند یوهان بولیایی، که یکی از پیشگامان هندسه نااقلیدسی بود. و نظریه دینامیک سیستم های پیچیده.
همه آنها به این نتیجه رسیدند که نمی توان واقعیت را به طور کامل و عقلانی درک کرد و قطعاً نه در شرایط مکانیکی. و بنابراین، ما باید سعی کنیم جهان را به روشی غیر از مکانیکی بشناسیم.

به نظر می رسد چیزی در این سیستم ها به طور اجتناب ناپذیری دلالت بر این دارد که همه پروژه ها به نابودی ختم می شوند. این شرایط را بسیار سخت می کند.
زیرا اکنون می بینیم که ایدئولوژی جریان اصلی مستقیماً در بدن فیزیکی افراد دخالت می کند و به نظر می رسد که آنها نیز در این پدیده توده ای قرار دارند.
بنابراین می‌توانیم پیش‌بینی کنیم که تمام اقداماتی که انجام می‌شود، از جمله واکسیناسیون و موارد دیگر، می‌تواند به شکست چشمگیری ختم شود.

اگر بتوانیم با صدای متناوب خود مردم را حتی اندکی بیدار نگه داریم، به خصوص این گروه که واقعا هیپنوتیزم نشده اند، تا زمانی که آسیب به سیستم به وضوح قابل مشاهده باشد، آنگاه می توانند آن را ببینند.
گروه کاملاً هیپنوتیزم شده هرگز او را نخواهند دید که عجیب است. شما می توانید آنها را به طور کامل نابود کنید، می توانید هر کاری که می خواهید با آنها انجام دهید، آنها از آن رنج می برند و بیدار نمی شوند.
اما گروه دیگر، یعنی 40 درصد، در صورت آسیب بیشتر و بیشتر، انگیزه خواهند داشت که با صدای بلند صحبت کنند. بنابراین این نقطه ای است که در آن کسی می تواند تغییر کند.
و هر چه زودتر به آن نقطه برسید، بیشتر می توانید آنها را بیدار نگه دارید. و به همین دلیل است که فکر می‌کنم، و وقتی این را می‌گویم باید مراقب باشم، بهترین کار این است که همه ما در مکان‌های عمومی صحبت کنیم.

احمد نوشته است:این متنی است که از لحاظ رسمی به شدت خراب شده است، اما بدون شک واقعیت ترجمه است... اساساً، تحلیل روانشناختی همچنان جالب است، اما محدودیت های خود را نشان می دهد، زیرا به صورت بندی های خاص این رشته محدود می شود.
مفهوم «عقل سلیم» که استفاده می‌شود، ابزاری پرسش‌برانگیز روش‌شناختی است. علاوه بر این، مفهوم «مکانیستی» که مورد تقبیح قرار می‌گیرد، توضیح داده نمی‌شود و حیف است که جنبه سیستمی که به اختصار پیشنهاد می‌شود، به وضوح ظاهر می‌شود.

احمد نوشته است:این متنی است که از لحاظ رسمی به شدت خراب شده است، اما بدون شک واقعیت ترجمه است... اساساً، تحلیل روانشناختی همچنان جالب است، اما محدودیت های خود را نشان می دهد، زیرا به صورت بندی های خاص این رشته محدود می شود.
مفهوم «عقل سلیم» که استفاده می‌شود، ابزاری پرسش‌برانگیز روش‌شناختی است. علاوه بر این، مفهوم «مکانیستی» که مورد تقبیح قرار می‌گیرد، توضیح داده نمی‌شود و حیف است که جنبه سیستمی که به اختصار پیشنهاد می‌شود، به وضوح ظاهر می‌شود.

izentrop نوشت:Gloubi-boulga، عزیز برای عروسک خیمه شب بازی Guignol des bois.