كایوت در حال قدم زدن در جاده بود ، او فقط به غذا خوردن فكر می كرد. چند روزی بود که او هر چیزی را قورت نداده بود و از اوضاع ناراحت کننده خود چنان مضطرب شده بود که گریه می کرد ، سرش را در آغوش گرفت.

شکمش مثل آب جوش صدا می داد و سرش درد می گرفت. و ناگهان ، جایی که سماق رشد می کند ، خوشه های بزرگی از توت های قرمز را مشاهده کرد! کایوت ، با هیجان ، خودش را روی آن انداخت. اما درست زمانی که دستش آنها را لمس کرد ، یاد مکالمه ای افتاد که با حکیم پیر داشت. كویوت در یكی از مباحثات فراوانشان پرسیده بود: "به من بگو ، مریم پیر ، این سرزمین از كجا آمده است؟" آیا توسط اجداد به ما داده شده است؟ " و حکیم پیر پاسخ داد ، "البته نه ، کایوت. ما این سرزمین را از نوه ها و مادربزرگ هایمان قرض گرفتیم. باید مراقب آن باشید زیرا متعلق به آنهاست. برای یادآوری ما ، کودکان آینده دسته های زیادی توت قرمز در محل رشد سماق قرار می دهند. این توت ها متعلق به آنها هستند ، بنابراین حتی اگر گرسنه هستید نیز نباید آنها را لمس کنید. آنها آنجا هستند تا به ما یادآوری کنند که این زمین متعلق به کودکان متولد نشده است.
"اما چه خواهد شد با ما ، Old Wise ، اگر آنها را بخوریم چه خواهد شد؟ "
و حکیم پیر پاسخ داد ، "متأسفم کویوت ، اما اگر این انواع توت ها را بخوری ، ته آن خرد می شود."

همان چیزی بود که کیوت به خاطر دست زدن به توت ها از آن یاد کرد. مکث کرد و کمی فکر کرد. عرق از پیشانی اش جاری بود و با خودش گفت: "من همیشه می دانستم که پیر سیژ احمق است." او چه می داند؟ او فقط سعی دارد توت ها را برای خودش ذخیره کند. و بعلاوه ، نمی بینم که چطور می توانستم مدیون افرادی باشم که حتی به دنیا نیامده اند. "

و بنابراین کایوت توت ها را خورد. هرچه زودتر غذا خورد ، هرچه سریعتر غذا خورد. و احساس خوبی داشت! پشت سرش را نگاه کرد و پشت سرش هنوز آنجا بود ، او فرو نریخته بود! او با صدای بلند از خنده ترکید و با پریدن به راه خود ادامه داد.

هنوز خیلی نرسیده بود که معده اش به شدت درد می کرد. و این زمانی است که او دچار اسهال شد ، ابتدا فقط کمی قطره قطره و سپس یک سیل واقعی! کایوت بیمار بود ، مانند هرگز بیمار نبود. او احساس وحشتناکی داشت. او به فکر فرزندان متولد نشده بود ، و او به حکیم پیر فکر کرد ، و بسیار خجالت کشید. كایوت به طرف رودخانه رفت ، مقداری آب نوشید ، سپس در بوته ها پنهان شد. او به ویژه نمی خواست مردم بدانند كه او بچه های متولد شده را فراموش كرده است یا تهش خراب شده است.

داستانی ناشناس آمریکایی بومی.